Καλυκόσχημος κρατήρας, συγκολλημένος από θραύσματα και συμπληρωμένος. Βρέθηκε το 2000 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, πάνω από το εργαστήριο επεξεργασίας σιτηρών του κτηρίου Φ. Το αγγείο είναι ημιτελές (ημίεργο) και σήμερα σώζεται κατά τα δύο τρίτα. Στη μία του όψη υπάρχει ανάγλυφη γενειοφόρος μορφή, πιθανότατα Σατύρου. Μία ανάλογη μορφή Σατύρου, μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα υπήρχε και στην όψη που λείπει.

Μαρμάρινοι κρατήρες με ανάγλυφη διακόσμηση, στόλιζαν τους κήπους και τις περίστυλες αυλές των πλούσιων ρωμαϊκών επαύλεων και τοποθετούνταν συνήθως δίπλα σε κρήνες και σιντριβάνια. Συχνά ήταν διακοσμημένοι με θέματα και μορφές που σχετίζονταν με τον θεό Διόνυσο, όπως Μαινάδες και Σατύρους.

Ο συγκεκριμένος, ωστόσο, κρατήρας μάλλον δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ για το στολισμό κάποιας πλούσιας έπαυλης, καθώς η κατασκευή του δεν έχει ολοκληρωθεί. Το πρόσωπο του Σατύρου έχει αφεθεί σε αρχικό στάδιο κατεργασίας, ενώ από το υπόλοιπο αγγείο απουσιάζει η τελική λείανση. Είναι πιθανόν, λοιπόν, να κατασκευάστηκε στο κοντινό εργαστήριο μαρμαροτεχνίας, και να απορρίφθηκε ως ένα ελαττωματικό προϊόν, πριν προλάβει να βγει στην αγορά. Τα ίχνη λείανσης που παρατηρούνται στο εσωτερικό του, υποδεικνύουν ότι ίσως, σε μία μεταγενέστερη φάση, χρησιμοποιήθηκε ως δοχείο για τη σύνθλιψη καρπών στο εργαστήριο επεξεργασίας σιτηρών, πάνω από το οποίο βρέθηκε.